Λαμπρινή Αιωροκλέους, «Το Σώου της Δευτέρας», εκδ. Ενδυμίων, 2010

Το ποίημα «ένα ισορροπητικό χυτήριο» της Λαμπρινής Αιωροκλέους ξεκινάει με τους εξής στίχους «Μία γυναίκα κάτω από ένα δέντρο είναι ίση/Με δέκα γυναίκες μέσα σ’ ένα ασθενοφόρο». Πάνω σ’ αυτό το δίστιχο, στήνω την οπτική μου στην ποιητική συλλογή της «Το Σώου της Δευτέρας» (εκδ. Ενδυμίων, 2010), γιατί περικλείει την αφετηρία και την προβληματική της.

Όταν το “Μία γυναίκα κάτω από ένα δέντρο είναι ίση/Με δέκα γυναίκες μέσα σ’ ένα ασθενοφόρο” γίνει “δέκα γυναίκες κάτω από ένα δέντρο είναι ίσες/ Με μια γυναίκα μέσα σ’ ένα ασθενοφόρο” ή “μια γυναίκα κάτω, μέσα ή πάνω σε ένα δέντρο γίνει ίση/ με μια γυναίκα μέσα, κάτω ή πάνω σ’ ένα ασθενοφόρο” τότε ίσως κατορθώσει η Λαμπρινή Αιωροκλέους να πάρει κάποια δημιουργική απόσταση από την “υπερβολική” νεότητα της και τον υπέρμετρο ενθουσιασμό του ανθρώπου που νομίζει ότι πρώτος ανακαλύπτει τα “σημαντικά”, και έτσι να αποκηρύξει την εν λόγω συλλογή ώστε να βγάλει τη δεύτερη-”πρώτη” με το πραγματικό της (υποθέτω) όνομα. Της τo εύχομαι πραγματικά.

Θα τη θυμάται αυτή τη συλλογή με συμπάθεια η νέα ποιήτρια, γιατί θα της θυμίζει τον εαυτό της τον νεανικό, με την υπερβολή και την υπέρμετρη λαχτάρα να οργώσει χωράφια οργωμένα που μες στην τρέλα της και την νεανική της έξαψη τα θεωρούσε παρθένα.

Στο μεσοδιάστημα σου πετάει και αντικείμενα στο κεφάλι, χωρίς να μπαίνει στη διαδικασία να δει, να ψηλαφίσει ουσιαστικά αυτό που εκτοξεύει. Δεν εμβαθύνει στις δυνατές σχέσεις, τις εξαντλεί με αφοριστική διάθεση προκειμένου να προχωρήσει παρακάτω. Αγνοεί λόγω της ηλικίας της πρωτίστως τα «Τρία κρυφά ποιήματα» του Γιώργου Σεφέρη και την ζύμωση που οδηγεί στον στίχο «τα περισσότερα σκάψε στον ίδιο τόπο να τα βρεις».

Όταν κάποιος έχει τη στόφα του πρωταθλητή (όπως σαφώς συμβαίνει στην περίπτωση της Λαμπρινής Αιωροκλέους) πρέπει να τρίβεται διαρκώς με το αντικείμενο του, να βλέπει τι έκαναν και τι κάνουν οι άλλοι και διαλέγοντας τους σωστούς προπονητές να μάθει να κάνει υπομονή.

Της εύχομαι πραγματικά να πραγματώσει τις δυνατότητες της, γιατί υπάρχει όντως ένα εξαιρετικό δυναμικό καθώς και ένα ιδιόμορφο και ιδιόρρυθμο οριζόντιο και κάθετο άνοιγμα προς τον κόσμο και τις πλευρές του. Είναι γνήσια. Θα την παρακολουθώ.

http://www.poiein.gr/archives/10282/index.html

William Blake and the "Nobody" of Jim Jarmusch

Thomas Verdois (3.verdois@...) started a very interesting conversation yesterday (4/9/2000) about the role of William Blake (the poet) on the movie "Dead Man" of Jim Jarmusch.[...]

We could start by making a reference to the name Nobody and its use. "Nobody" is one of the names that Blake uses for God, or instead of God. This thesis of Blake is not simple. (Also see Ludwig's mail:Jarmusch assured me that he was unaware of Nobodaddy, and that no such thought ever crossed his mind. -by Jonathan Rosenbaum).

Blake did not accept the idea of God that "people" had on his times (18th century). Blake thinks that God does not intervene in our world in order the right and good thing to be done. Thus, God includes bad and evil in "god-self" because god is everywhere and everything. Thus, God is composed or encloses controversies -as a whole or not-. We could now support -simplifying of course- that "Nobody", the Indian, on Dead Man, is a sort of God, the God, which finds Johnny Depp (Bill Blake), the "Dead Man", already dead, and takes his soul to lead it to the truth, to the One, not by guiding-teaching it, but showing it the endless way of self-taught:

"The eagle never lost so much time as when he submitted to learn from the crow" (W.Blake).

Johnny Depp at the moment he is found by Nobody, is already dead and has just started his big journey to stand before truth, leaving back any human activities. He has left his hometown, having back nothing at all (his parents have just died), he does not get the job, helped here somehow by the evil-ironic-coincidence, and then he meets Thel Russell (Mili Avital), the reformed prostitute who offers him shelter in a room festooned with paper flowers, almost the last step before getting out to begin his way to "real" freedom. [see Ludwig's mail: "The maiden Thel, whose name is derived from the Greek word for desire (in Greek is thelo:"θέλω"), is first glimpsed living in a state of aimless, pastoral bliss. She briefly enters the world of Experience (meaning, in this case, mature sexuality), then flees, horrified, back to the primal Vale of Har".](Jacob Levich). Also, we must note here the controversy of the world of Thel that just meets "Experience" and the world of Bill (Johnny Depp-William Blake) that just gets away from it. Controversies are non-stopping on Dead Man as they are in Blake's world.

Johnny tries to overcome the "material" side of being (paper flower e.t.c.) the need of food-need to work, the need of belonging someplace with beings (no shelter, no companion), and at last he overcomes the need of love-eros, the need for women, companionship, even sympathy. (Don't forget that Thel is also naive and frightened by the reality that they have shown her and she stays or flees in panic without any ability to act differently).

Johnny is on his way out of anti-Blake world, of "cosmos" of bad-meant/bad-builded "order", where harmony has no real place. Of course eros is the last step. Eros can not be condemned, Blake at least supports so, and eros is not meant only as love-sex for flesh, but as a need for a higher contact with any possible and available essence. Eros could be considered as being located between the two states. Eventually, it is just the mean on a meaningless condition.

At the end eros of everything-anything must be overcomed also and this is due to the fact that desire should have no place on the final journey to truth.

"Drive your cart and your plow over the bones of the dead"

(the last half hour of Dead Man shows this very clearly. Jarmusch insists on it).

Preparing for the big journey, the Dead-man-hero is helped by luck-coincidence or in other words we can say he is helped by fate-destiny:

"Some are Born to sweet delight / Some are Born to Endless Night."

Thus, his soul is close in being awakened, once it passes through the Door of Death, in seeking the truth, in order:

"To see a World in a Grain of Sand / And a Heaven in a Wild Flower."

Also note here in Ludwig's mail:
When Nobody rouses a sleeping Bill with the words

"Don't let the sun burn a hole in your ass: rise now, and drive your cart and your plow over the bones of the dead,"

he's paraphrasing a "Proverb of Hell" usually interpreted as an adjuration to the artist not to be constrained by tradition and precedent. (Jacob Levich)

5th of September 2000

from:

http://movies.groups.yahoo.com/group/jarmusch/message/672

"Ο πόνος ως πόλη" του Δημήτρη Δημητριάδη

Στο πλαίσιο του κύκλου εκδηλώσεων «Τέχνη και πολιτική» του ΑΠΘ, ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης έδωσε διάλεξη με θέμα: «Ο πόνος ως πόλη». ( Παρασκευή, 16 Απριλίου 2010, στο Αμφιθέατρο του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης).

Εξαιρετική η διάλεξη "Ο πόνος ως πόλη". Κατάμεστο το αμφιθέατρο του ΜΜΣΤ. Ο άνθρωπος ως δημιουργός του θεού. Μετα-θρησκευτικό περιβάλλον, ο άνθρωπος μόνος, μες στον πόνο. Η τραγική αίσθηση στον Δημητριάδη πηγάζει από υπαρξιακά αίτια. Στη θέση της θρησκείας η τέχνη; Όχι! Η τέχνη δεν πρέπει να ανακουφίζει, να παρηγορεί. Ο άνθρωπος πρέπει να παραμένει ανοιχτός στον πόνο για να κατανοεί τη συνθήκη του διαρκώς, την περατότητα και θνητότητα του, να φωτίζει και να φωτίζεται, να συμπονά και να βελτιώνεται έκθετος και πάντοτε μόνος. Συναντά για λίγο τον άλλον, ανοίγεται στο επερχόμενο και αφήνει ανοιχτό το περασμένο και αναδύεται γήινος, διαχρονικός και οικουμενικός. Μεγάλες στιγμές. Σημαντική διάλεξη.

Ο Δημήτρης Δημητριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε θέατρο και κινηματογράφο στις Βρυξέλλες απ` το 1963 ώς το 1968. Εκεί έγραψε το 1966 το πρώτο θεατρικό του έργο, "Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά", το οποίο ανέβασε ο Patrice Chereau το 1968 στο Theatre d` Aubervilliers, στο Παρίσι. Το 1978 εκδόθηκε το "Πεθαίνω σαν χώρα", το πρώτο του πεζογράφημα, το 1980 η ποιητική ενότητα "Κατάλογοι 1-4" και το 1983 το θεατρικό του έργο "Η νέα εκκλησία του αίματος". Ακολούθησαν : "Η ανθρωπωδία. Η ανάθεση. Προοίμιο σε μια χιλιετία" (πεζογράφημα), "Κατάλογοι 5-8" (1986-ποιητική ενότητα), "Το ύψωμα" (1990-θεατρικό έργο), "Η άγνωστη αρμονία του άλλου αιώνα" (1992-θεατρικό), "Κατάλογοι 9-Οι ορισμοί" (1994-ποιητική ενότητα), "Η αρχή της ζωής" (1995-θεατρικό έργο, που ανέβηκε την ίδια χρονιά από τον Στέφανο Λαζαρίδη στο Θέατρο του Νότου), "Η ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή" (2000-θεατρικό έργο σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στο Θέατρο του Νότου) και "Λήθη και άλλοι τέσσερις μονόλογοι" (2000). Παράλληλα ασχολήθηκε συστηματικά με τη μετάφραση πεζογραφημάτων των Jean Genet, Georges Bataille, Witold Gombrowicz, Maurice Blanchot, Gιrard de Nerval, Balzac, Bernard-Marie Koltes, καθώς και τη μετάφραση θεατρικών έργων των Μολιέρου, Ευρυπίδη, J. Genet, G. Courteline, Tennessee Williams, Σαίξπηρ για διάφορα θέατρα. Μετά το 1980 συνεργάστηκε στενά με τις εκδόσεις ¶γρα, που έχουν εκδώσει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του και πολλές μεταφράσεις του.

Βιβλιογραφία:
Διαδικασίες διακανονισμού διαφορών
Το άγγιγμα του βυθού
Χρύσιππος
Η ζάλη των ζώων πριν την σφαγή
Εκπνοή Ομηριάδα
Κατάλογοι 13-14
Insenso / Όπερα
Η εμπράγματη φαντασία
Η μεταφορά
Ιθάκη
Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά
Το πέρασμα στην άλλη όχθη
Ονείρου Οδύσσεια
Πεθαίνω σαν χώρα
Διαδικασίες διακανονισμού διαφορών
Η ανθρωπωδία - Μία ατελής χιλιετία I
Η ανθρωπωδία - Μία ατελής χιλιετία VII
Κατάλογοι 10-12
Λήθη και άλλοι τέσσερις μονόλογοι
Ξένος, ο άλλος μου εαυτός
Je meurs comme un pays
Η αρχή της ζωής
Κατάλογος 9
Η άγνωστη αρμονία του άλλου αιώνα
Σύγχρονος Oδηγός Aντιμετώπισης του Tραύματος
Το ύψωμα
Η Ανθρωπωδία - Η ανάθεση
Κατάλογοι 1-4
Κατάλογοι 5-8
Η νέα εκκλησία του αίματος

(CV και βιβλιογραφία από
http://www.protoporia.gr/author_info.php/authors_id/913649)

To "The Call" των Κώστα Μαγγίνα και Peter Salchev

Με συγκίνηση άκουσα και ακούω το «The Call». Οι προθέσεις των Κώστα Μαγγίνα και Peter Salchev είναι πλέον τόσο ξεκάθαρες. Φανταζόμουν ότι τους απασχολεί, πέρα από τον δρόμο, ο θάνατος και η φθορά, αλλά όχι τόσο έντονα και με τόσο μάλιστα δικό τους τρόπο. Τα φωτίζουν τα θέματα αυτά και ανοίγουν περιοχές.

Η προσωπική μου πάντα ανάγνωση στο έργο τους, από τις μέρες του "Ήμαρ" και του "Seven for a secret", εμπεριείχε βέβαια φθορά και απόσταση και σίγουρα έβλεπε τον δρόμο και την διαρκή αλλαγή των πραγμάτων στην προσπάθεια τους άλλοτε να γαντζωθούν από κάπου κι άλλοτε να αφεθούν στην ματαιότητα της περιπλάνησης, έχοντας την επίγνωση της ματαιότητας αυτής. Αλλά πλέον, στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από τις τελευταίες live "συναντήσεις" μας, στο «The Call» και σε μέρος του χθεσινού live στο Μπαχτσέ Τσιφλίκ στην Περαία στις 30/1/2010, τα θέματα, καθώς και οι διαρκείς ανανεούμενες προβληματικές και οι εκτελέσεις είναι πολύ πιο ξεκάθαρες.

Σταθερά και στιβαρά βήματα, ωριμότητα, γλυκιά απόσταση. Αντί να κλείσουν την πόρτα στην ματαιότητα και στη διαρκή επίγνωση της θνητότητας και του εκάστοτε τέλους, διαλέγουν να ταξιδεύουν με τραίνα σκουριασμένα και τα κεφάλια κρεμασμένα από το παράθυρο, κοιτούν τον ίλιγγο κατάματα και αφήνονται στον φθοροποιό αέρα, κινούνται και "απολαμβάνουν" με ωριμότητα τον δικό τους δρόμο, τον δρόμο της θνητότητας και της επίγνωσης της, δρόμο αντίστοιχο του "Νεκρού" του Jarmusch.

Τα τραίνα που ανέβαινε ο Μαγγίνας στο ντοκιμαντέρ στο Αμύνταιο είναι πλέον η βάρκα που περνάει τον "William Blake" στην ταινία απέναντι. Απέναντι όμως δεν υπάρχει τίποτα, όπως εχθές, απέναντι απ' το Μπαχτσέ δεν υπήρχε τίποτα, μόνο μαύρο, ούτε καν υποψία θάλασσας και φωτός.

Έτσι τα βλέπω σήμερα τα πράγματα. Το χθεσινό live και το cd έχουν εντυπωθεί πλέον βαθιά μέσα μου και θα με συνοδεύουν. Συγκίνηση και χαρά με δύο λόγια. Κρίμα πραγματικά που ήταν βραχνιασμένος ο Κώστας Μαγγίνας και δεν τον ακούγαμε εχθές, αυτόν και τα μοναδικά συνοδευτικά αλλά και αυτόνομα παραπαμπαμ του.

Το γεγονός ότι το «Κοιμητήριο του Αγίου Ιακώβου» (St. James infirmary) υπάρχει δύο φορές στο «The Call» (mandolin version και Traditional) υπογραμμίζει θέλω να πιστεύω τα παραπάνω.

Θα ήθελα πραγματικά να τον ακούω τον Κώστα Μαγγίνα με τον Salchev και θα ήθελα να ακολουθήσω στην Φιλιππούπολη (Plovdiv) την εβδομάδα που έρχεται (αρχές Φεβρουαρίου 2010). Ανυπομονώ να τους ξανακούσω.