Το ποίημα «ένα ισορροπητικό χυτήριο» της Λαμπρινής Αιωροκλέους ξεκινάει με τους εξής στίχους «Μία γυναίκα κάτω από ένα δέντρο είναι ίση/Με δέκα γυναίκες μέσα σ’ ένα ασθενοφόρο». Πάνω σ’ αυτό το δίστιχο, στήνω την οπτική μου στην ποιητική συλλογή της «Το Σώου της Δευτέρας» (εκδ. Ενδυμίων, 2010), γιατί περικλείει την αφετηρία και την προβληματική της.
Όταν το “Μία γυναίκα κάτω από ένα δέντρο είναι ίση/Με δέκα γυναίκες μέσα σ’ ένα ασθενοφόρο” γίνει “δέκα γυναίκες κάτω από ένα δέντρο είναι ίσες/ Με μια γυναίκα μέσα σ’ ένα ασθενοφόρο” ή “μια γυναίκα κάτω, μέσα ή πάνω σε ένα δέντρο γίνει ίση/ με μια γυναίκα μέσα, κάτω ή πάνω σ’ ένα ασθενοφόρο” τότε ίσως κατορθώσει η Λαμπρινή Αιωροκλέους να πάρει κάποια δημιουργική απόσταση από την “υπερβολική” νεότητα της και τον υπέρμετρο ενθουσιασμό του ανθρώπου που νομίζει ότι πρώτος ανακαλύπτει τα “σημαντικά”, και έτσι να αποκηρύξει την εν λόγω συλλογή ώστε να βγάλει τη δεύτερη-”πρώτη” με το πραγματικό της (υποθέτω) όνομα. Της τo εύχομαι πραγματικά.
Θα τη θυμάται αυτή τη συλλογή με συμπάθεια η νέα ποιήτρια, γιατί θα της θυμίζει τον εαυτό της τον νεανικό, με την υπερβολή και την υπέρμετρη λαχτάρα να οργώσει χωράφια οργωμένα που μες στην τρέλα της και την νεανική της έξαψη τα θεωρούσε παρθένα.
Στο μεσοδιάστημα σου πετάει και αντικείμενα στο κεφάλι, χωρίς να μπαίνει στη διαδικασία να δει, να ψηλαφίσει ουσιαστικά αυτό που εκτοξεύει. Δεν εμβαθύνει στις δυνατές σχέσεις, τις εξαντλεί με αφοριστική διάθεση προκειμένου να προχωρήσει παρακάτω. Αγνοεί λόγω της ηλικίας της πρωτίστως τα «Τρία κρυφά ποιήματα» του Γιώργου Σεφέρη και την ζύμωση που οδηγεί στον στίχο «τα περισσότερα σκάψε στον ίδιο τόπο να τα βρεις».
Όταν κάποιος έχει τη στόφα του πρωταθλητή (όπως σαφώς συμβαίνει στην περίπτωση της Λαμπρινής Αιωροκλέους) πρέπει να τρίβεται διαρκώς με το αντικείμενο του, να βλέπει τι έκαναν και τι κάνουν οι άλλοι και διαλέγοντας τους σωστούς προπονητές να μάθει να κάνει υπομονή.
Της εύχομαι πραγματικά να πραγματώσει τις δυνατότητες της, γιατί υπάρχει όντως ένα εξαιρετικό δυναμικό καθώς και ένα ιδιόμορφο και ιδιόρρυθμο οριζόντιο και κάθετο άνοιγμα προς τον κόσμο και τις πλευρές του. Είναι γνήσια. Θα την παρακολουθώ.
πέτρο χρειαζόμαστε συνεχώς "μετάγγιση" ποιητικού αίματος γιατί αλλιώς η αρτηριοσκληρίωση θα μας γονατίσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συγκεκριμμένη ποιήτρια έχει μεν άγνοια "ποιητικού" κινδύνου, αλλά α μη τι άλλο μας αναγκάζει να επαναδιαπραγματευθούμε το βάρος των λεκτικών χρήσεων.
ΥΓ
Σε ευχαριστώ για το πανέμορφο δώρο σου.
Ελπίζω λίαν συντόμως να ξεκλέψω χρόνο για να σου στείλω κάποιες εντυπώσεις κι ερωτήσεις μου.
Γίωργος Πατιός