To "The Call" των Κώστα Μαγγίνα και Peter Salchev

Με συγκίνηση άκουσα και ακούω το «The Call». Οι προθέσεις των Κώστα Μαγγίνα και Peter Salchev είναι πλέον τόσο ξεκάθαρες. Φανταζόμουν ότι τους απασχολεί, πέρα από τον δρόμο, ο θάνατος και η φθορά, αλλά όχι τόσο έντονα και με τόσο μάλιστα δικό τους τρόπο. Τα φωτίζουν τα θέματα αυτά και ανοίγουν περιοχές.

Η προσωπική μου πάντα ανάγνωση στο έργο τους, από τις μέρες του "Ήμαρ" και του "Seven for a secret", εμπεριείχε βέβαια φθορά και απόσταση και σίγουρα έβλεπε τον δρόμο και την διαρκή αλλαγή των πραγμάτων στην προσπάθεια τους άλλοτε να γαντζωθούν από κάπου κι άλλοτε να αφεθούν στην ματαιότητα της περιπλάνησης, έχοντας την επίγνωση της ματαιότητας αυτής. Αλλά πλέον, στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από τις τελευταίες live "συναντήσεις" μας, στο «The Call» και σε μέρος του χθεσινού live στο Μπαχτσέ Τσιφλίκ στην Περαία στις 30/1/2010, τα θέματα, καθώς και οι διαρκείς ανανεούμενες προβληματικές και οι εκτελέσεις είναι πολύ πιο ξεκάθαρες.

Σταθερά και στιβαρά βήματα, ωριμότητα, γλυκιά απόσταση. Αντί να κλείσουν την πόρτα στην ματαιότητα και στη διαρκή επίγνωση της θνητότητας και του εκάστοτε τέλους, διαλέγουν να ταξιδεύουν με τραίνα σκουριασμένα και τα κεφάλια κρεμασμένα από το παράθυρο, κοιτούν τον ίλιγγο κατάματα και αφήνονται στον φθοροποιό αέρα, κινούνται και "απολαμβάνουν" με ωριμότητα τον δικό τους δρόμο, τον δρόμο της θνητότητας και της επίγνωσης της, δρόμο αντίστοιχο του "Νεκρού" του Jarmusch.

Τα τραίνα που ανέβαινε ο Μαγγίνας στο ντοκιμαντέρ στο Αμύνταιο είναι πλέον η βάρκα που περνάει τον "William Blake" στην ταινία απέναντι. Απέναντι όμως δεν υπάρχει τίποτα, όπως εχθές, απέναντι απ' το Μπαχτσέ δεν υπήρχε τίποτα, μόνο μαύρο, ούτε καν υποψία θάλασσας και φωτός.

Έτσι τα βλέπω σήμερα τα πράγματα. Το χθεσινό live και το cd έχουν εντυπωθεί πλέον βαθιά μέσα μου και θα με συνοδεύουν. Συγκίνηση και χαρά με δύο λόγια. Κρίμα πραγματικά που ήταν βραχνιασμένος ο Κώστας Μαγγίνας και δεν τον ακούγαμε εχθές, αυτόν και τα μοναδικά συνοδευτικά αλλά και αυτόνομα παραπαμπαμ του.

Το γεγονός ότι το «Κοιμητήριο του Αγίου Ιακώβου» (St. James infirmary) υπάρχει δύο φορές στο «The Call» (mandolin version και Traditional) υπογραμμίζει θέλω να πιστεύω τα παραπάνω.

Θα ήθελα πραγματικά να τον ακούω τον Κώστα Μαγγίνα με τον Salchev και θα ήθελα να ακολουθήσω στην Φιλιππούπολη (Plovdiv) την εβδομάδα που έρχεται (αρχές Φεβρουαρίου 2010). Ανυπομονώ να τους ξανακούσω.