Το ζητούμενο στα «8 ποιήματα» του κ. Χριστόφορου Φωτιάδη δεν είναι η κουκούλα (η φωτογραφία με την βοήθεια και του μότο του ποιήματος «Δεκεμβριανό» (Άλλη μια προσπάθεια έλληνες/Για να γίνετε μηδενιστές. [Το μόνο που έχεις/Να χάσεις/Αλυσίδες]) όντως παρασέρνει σε μια πρώτη ενδεχομένως λανθασμένη ανάγνωση, οδηγώντας στην αποκλειστική εστίαση της αναρχίας και του μηδενισμού).
Σημειώνει ο ίδιος ο ποιητής -μοιράζοντας κλειδιά- στο “Στάβλο” πως “Ένα τρένο είναι πιο ζεστό από ένα σπίτι πιο οριστικό από θάνατο ακαριαίο” βοηθώντας με να εστιάσω στον δρόμο, στο ταξίδι και στην ηδονή ως τα κυρίαρχα «ζητούμενα».
Η ποίηση του Φωτιάδη έρχεται κυρίως από τα ορμέφυτα του ανθρώπου δίχως να επιζητεί την κυριαρχία και την αυτοσυντήρηση, αλλά την ηδονή, κι αυτή στα πλαίσια μιας σοπενχαουρικής λογικής, τονίζοντας «Η επιθυμία για ζωή πονάει./ Η ανάγκη για κατανάλωση εργάζεται./ Ο Πολιτισμός/ Ως Βούληση-/ Ως Παράσταση.» και φιλτράροντας ή και περνώντας βίαια –καθώς ταιριάζει- τον Σοπενχάουερ από τη «Σχολή της Φρανκφούρτης» για να μας τον φέρει στις μέρες μας, όντως στα πλαίσια μιας «αλλαγμένης» Ελλάδας μετά τον Δεκέμβρη του 2008 (μόνο έτσι μπορώ να κατανοήσω και το μότο στο Δεκεμβριανό «Άλλη μια προσπάθεια έλληνες/ Για να γίνετε μηδενιστές.»)
Δίχως να διψά για τον Άλλον, αφού τον θεωρεί -στην καλύτερη των περιπτώσεων- προέκταση του εαυτού του και αυτόν και τον κόσμο, χαίρεται για την γενικότερη αντίδραση και την καταστροφή «οι φλόγες κυμάτισαν με μία πρωτόγνωρη αίγλη» και θρηνεί για τη φαινομενική παθητικότητα των «συμπολιτών» του οι οποίοι δεν επικροτούν το όραμα του και γι’ αυτό τους προτρέπει στην δράση «[Το μόνο που έχεις/ Να χάσεις/ Αλυσίδες].
Αξίζει να σημειωθεί εδώ στο έξυπνο αυτό τρίστιχο πως βλέπει τον Άλλον ως μια αλυσίδα, καθώς το μόνο που πραγματικά έχει είναι αυτό, στερώντας του την αυθυπαρξία του και την μοναδικότητα του.
Εδώ εντάσσεται και το κλίμα γιορτής, θριάμβου και προτροπής που φαίνεται πεντακάθαρα στο ποίημα «Δεκεμβριανό» και σε στίχους του όπως «Με τον δεύτερο ήλιο επεισοδίων έγινε εκτεταμένη χρήση χασίς» και «Καμένο γκρίζο πλαστικό χιονόνερο έπεσε».
Η προτροπή και η γιορτή ωστόσο έχουν και την έννοια του σκοτεινού και του θρήνου, καθώς διέπονται από την επίγνωση της μη δυνατής ουσιαστικής αλλαγής «Δώματα και θύρες νέες θάλλουν/ Σκατά.» και έτσι ο ίδιος ο ποιητής αλυσοδεμένος και αυτός οδηγείται με τους «ομοίους» του πλέον, σαν Άλλος κι αυτός στο ταξίδι κυρίως το εσωτερικό «Δώσε μας μαύρο μόχθο καλλιέργειας ολλανδικής,/ […]/Δώσε μας άοσμες, άχρωμες, καλειδοσκοπικές, θεϊκής βροχής σταγόνες/ Ρέκβιεμ για τους νευρώνες που έπεσαν θωρώντας το βασίλειο.»
Επιθυμεί ωστόσο να κινηθεί και εξωτερικά γι’ αυτό μας μιλάει και για τρένα, για τα στενά του Άμστερνταμ που πρέπει να εισαχθούν σε μεγαλύτερες και πιο «ελεύθερες» ποσότητες και στην Αθήνα, «Τσακωμοί στα σοκάκια σε άγνωστες γλώσσες,/ Στην είσοδο κάποιος τραβάει μαλακία./ Η τσατσά καθαρίζει το σπέρμα./ Είναι μία παρέλαση αρωμάτων./ Είναι μία υπέροχη γύμνια./Είναι μια κίνηση προς το φως!» Κινείται ο ποιητής και δείχνει προς τα κάπου, αλλά ταυτόχρονα υπογραμμίζει πως «Άλογα με πονεμένη μέση, με πληγωμένα λαγόνια.» δεν έχουμε να πάμε πουθενά, καθώς «Βαρέθηκα […] τους ήπια εξεγερμένους […] τους επαίτες του αυτονόητου[…], τους αγωνιστές που ωστόσο κουτσοί και στραβοί βγάζουν τη μέρα.» αφήνοντας στον καθένα το βάρος του δρόμου του και της επιλογής του που πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο συνειδητή και συστηματική.
Σημειώνει ο ίδιος ο ποιητής -μοιράζοντας κλειδιά- στο “Στάβλο” πως “Ένα τρένο είναι πιο ζεστό από ένα σπίτι πιο οριστικό από θάνατο ακαριαίο” βοηθώντας με να εστιάσω στον δρόμο, στο ταξίδι και στην ηδονή ως τα κυρίαρχα «ζητούμενα».
Η ποίηση του Φωτιάδη έρχεται κυρίως από τα ορμέφυτα του ανθρώπου δίχως να επιζητεί την κυριαρχία και την αυτοσυντήρηση, αλλά την ηδονή, κι αυτή στα πλαίσια μιας σοπενχαουρικής λογικής, τονίζοντας «Η επιθυμία για ζωή πονάει./ Η ανάγκη για κατανάλωση εργάζεται./ Ο Πολιτισμός/ Ως Βούληση-/ Ως Παράσταση.» και φιλτράροντας ή και περνώντας βίαια –καθώς ταιριάζει- τον Σοπενχάουερ από τη «Σχολή της Φρανκφούρτης» για να μας τον φέρει στις μέρες μας, όντως στα πλαίσια μιας «αλλαγμένης» Ελλάδας μετά τον Δεκέμβρη του 2008 (μόνο έτσι μπορώ να κατανοήσω και το μότο στο Δεκεμβριανό «Άλλη μια προσπάθεια έλληνες/ Για να γίνετε μηδενιστές.»)
Δίχως να διψά για τον Άλλον, αφού τον θεωρεί -στην καλύτερη των περιπτώσεων- προέκταση του εαυτού του και αυτόν και τον κόσμο, χαίρεται για την γενικότερη αντίδραση και την καταστροφή «οι φλόγες κυμάτισαν με μία πρωτόγνωρη αίγλη» και θρηνεί για τη φαινομενική παθητικότητα των «συμπολιτών» του οι οποίοι δεν επικροτούν το όραμα του και γι’ αυτό τους προτρέπει στην δράση «[Το μόνο που έχεις/ Να χάσεις/ Αλυσίδες].
Αξίζει να σημειωθεί εδώ στο έξυπνο αυτό τρίστιχο πως βλέπει τον Άλλον ως μια αλυσίδα, καθώς το μόνο που πραγματικά έχει είναι αυτό, στερώντας του την αυθυπαρξία του και την μοναδικότητα του.
Εδώ εντάσσεται και το κλίμα γιορτής, θριάμβου και προτροπής που φαίνεται πεντακάθαρα στο ποίημα «Δεκεμβριανό» και σε στίχους του όπως «Με τον δεύτερο ήλιο επεισοδίων έγινε εκτεταμένη χρήση χασίς» και «Καμένο γκρίζο πλαστικό χιονόνερο έπεσε».
Η προτροπή και η γιορτή ωστόσο έχουν και την έννοια του σκοτεινού και του θρήνου, καθώς διέπονται από την επίγνωση της μη δυνατής ουσιαστικής αλλαγής «Δώματα και θύρες νέες θάλλουν/ Σκατά.» και έτσι ο ίδιος ο ποιητής αλυσοδεμένος και αυτός οδηγείται με τους «ομοίους» του πλέον, σαν Άλλος κι αυτός στο ταξίδι κυρίως το εσωτερικό «Δώσε μας μαύρο μόχθο καλλιέργειας ολλανδικής,/ […]/Δώσε μας άοσμες, άχρωμες, καλειδοσκοπικές, θεϊκής βροχής σταγόνες/ Ρέκβιεμ για τους νευρώνες που έπεσαν θωρώντας το βασίλειο.»
Επιθυμεί ωστόσο να κινηθεί και εξωτερικά γι’ αυτό μας μιλάει και για τρένα, για τα στενά του Άμστερνταμ που πρέπει να εισαχθούν σε μεγαλύτερες και πιο «ελεύθερες» ποσότητες και στην Αθήνα, «Τσακωμοί στα σοκάκια σε άγνωστες γλώσσες,/ Στην είσοδο κάποιος τραβάει μαλακία./ Η τσατσά καθαρίζει το σπέρμα./ Είναι μία παρέλαση αρωμάτων./ Είναι μία υπέροχη γύμνια./Είναι μια κίνηση προς το φως!» Κινείται ο ποιητής και δείχνει προς τα κάπου, αλλά ταυτόχρονα υπογραμμίζει πως «Άλογα με πονεμένη μέση, με πληγωμένα λαγόνια.» δεν έχουμε να πάμε πουθενά, καθώς «Βαρέθηκα […] τους ήπια εξεγερμένους […] τους επαίτες του αυτονόητου[…], τους αγωνιστές που ωστόσο κουτσοί και στραβοί βγάζουν τη μέρα.» αφήνοντας στον καθένα το βάρος του δρόμου του και της επιλογής του που πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο συνειδητή και συστηματική.
Κλείνοντας θέλω να σημειώσω πως ενώ ενδεχομένως η ποίηση του να φαντάζει σκόπιμα προκλητική σε κάποια σημεία, κάτι τέτοια τελικά δεν συμβαίνει, διότι υπηρετεί τελικά μια ευρύτερη και ξεκάθαρη σύλληψη στην οποία εντάσσει το έργο του και τον κάθε στίχο του। Τεχνίτης πραγματικά καλός, συνδυάζει αριστοτεχνικά την αίσθηση του και τα συναισθήματα του με τον στοχασμό. Διαβασμένος ποιητής που έχει συναίσθηση του τι συμβαίνει όχι απλά γύρω του, αλλά και στο παρελθόν, κρατώντας αυτά που του «ταιριάζουν» και μεταπλάθοντας τα δημιουργικά τα αφομοιωμένα, τα ενσωματώνει στον δικό του πάντα πρωτότυπο λόγο υπηρετώντας το «όραμα» του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου