[...] Ο λόγος γεμίζει ασφυκτικά το ποίημα, ο ρυθμός παραπαίει ανάμεσα σε ωμές και συχνά αντιαισθητικές φραστικές διατυπώσεις, οι εικόνες σκληραίνουν μέσα στο παράταιρο και κάποτε επιτηδευμένο λεκτικό τους περίγραμμα. Η πληθώρα των πραγμάτων που παρατάσσει ο Πατρίκιος, η αδιαφορία του για τη "λειτουργία" των λέξεων και των στίχων, καταπνίγει τελικά την ποίηση. Οι λέξεις χρησιμοποιούνται κυρίως με την εννοιολογική τους αξία. Οι μουσικές κι οι πλαστικές δυνατότητες της γλώσσας αγνοούνται κι έτσι νοθεύεται η γνησιότητα των καταστάσεων που προηγήθηκαν της γραφής. Είναι μια "ποιητική" που ακολουθεί τη γραμμή της σκέψης και όχι την ώθηση του ποιητικού αισθήματος. Γίνεται περισσότερο "αναφορά" και λιγότερο ή καθόλου "έκφραση". Δεν έχει η ποίηση του Πατρίκιου εκείνη τη δραματική αυστηρότητα έκφρασης π.χ. του Αναγνωστάκη, ούτε την οξύτητα του που μας φέρνει κατ΄ ευθείαν στο ιδεολογικό και ηθικό άγχος αυτού του γνήσιου ποιητή.
[...] Εν τούτοις τα λίγα αυτά [καλά] ποιήματα μήτε σαν ποσότητα μήτε σαν ποιότητα αρκούν να συνθέσουν ένα σύνολο ποιητικό. Χάνονται μέσα στην αισθητική ανεπάρκεια των άλλων, των πολλών ποιημάτων, όπως κινδυνεύει να χαθεί μέσα σ΄ αυτή την ανεπάρκεια το προσωπικό δράμα του Πατρίκιου. Παρακολουθούμε την ατομική του περιπέτεια, που φιλοδοξεί να γίνει προσωπικός μύθος και μύθος του σύγχρονου ανθρώπου, αλλά μένουμε αμέτοχοι. Το δράμα μας επιβάλλεται έξω απ΄ το χώρο της ποίησης, κι η καταβολή του ποιητή με τη Μαθητεία παραμένει απλώς μια κατάθεση, μια "μαρτυρία".
___________
περ. "Εποχές", Δεκ. 1963, τχ. 8, σ. 69.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου