Λαμπρινή Αιωροκλέους, "Κραυγές πίσω από το παραβάν"

Τι περιμένεις/να παραφυλάξω στο σπίτι του νεκρού με την
Κοκάλινη κληματαριά/Το όνομά μου είναι ενιαίο/σαν το κροτάλισμα
Σύλλαβέ με/[...]Πρέπει να υπάρχει συνοχή/Στην ομιλία/Στο σκούντημα
Τα πόδια της νύφης φυραίνουν με τα δευτερόλεπτα/σαν εκκολαπτόμενα ροκανίδια
-ποιος θα αρνούταν να δει-/κανείς• έβγαλε το κεφάλι του/έξω από το/
παράθυρο/Μετά από λίγο το χέρι του/το πόδι του/Τελικά έγινε ένα με το χιόνι/
Και τα ονόματα έτρεχαν σαν τους ποντικούς να προλάβουν τη βροχή
/[...]Σύλλαβέ με από αγάπη/Αυτό μάλιστα.

http://www.poiein.gr/archives/12440/index.html

H Λαμπρινή Αιωροκλέους έκανε άλματα μπροστά και αποκαλύπτει ταυτόχρονα τον δρόμο που έχει μπροστά της να διασχίσει. Γνήσια, μελετηρή και αισθαντική, παίρνει πλέον κάποια απόσταση απ’ τον εαυτό της και τα γραφόμενα, κοιτάει τι γίνεται γύρω της, τι έχει γίνει. Γίνεται γυναίκα, αφήνει πίσω την “οργή” και προσπαθεί πλέον να δομήσει, αντιλαμβανόμενη τα πλαίσια, τα συμφραζόμενα.

Ας προσθέσω ως δρόμο δυνατό ή πιθανό, τον δρόμο του κλαδέματος. Να σφίξουν τα ποιήματα. Κάνουν κοιλιά γιατί απλώνονται πολύ, επαναλαμβάνονται σε σημεία, μα στο τέλος πάντοτε ανεβαίνουν, ανεβαίνουν αρκετά.

Ξεφέυγει απ' τη "Νύφη" του Ντυσάμπ, απ' το dada και τον υπερρεαλισμό "Τα πόδια της νύφης φυραίνουν με τα δευτερόλεπτα/σαν εκκολαπτόμενα ροκανίδια", απλώνεται, κοιτάει παραπέρα, βλέπει τους άλλους να τρέχουν ως ποντίκια για τη φήμη "τα ονόματα έτρεχαν σαν τους ποντικούς να προλάβουν τη βροχή" και η ίδια παραδίδεται στην αγάπη, στη σχέση "Σύλλαβέ με από αγάπη/Αυτό μάλιστα.". Τα καλύτερα είναι μπροστά της.