Αναδημοσίευση απ' το http://www.dimoi-news.gr/article_read.php?id=24320
Πέτρος Γκολίτσης: «Η Μνήμη του Χαρτιού»
Εδώ και πολλά χρόνια έχουν γραφτεί και γράφονται πολλά για το πως πρέπει να γράφεται η ποίηση, ποιο είδος και ποια τεχνοτροπία να ακολουθούν οι νεότεροι ποιητές, ποιο είδος είναι ξεπερασμένο και ποιο είναι σύγχρονο σα να πρόκειται για μόδες περαστικές, που μετά από μια μικρή καταξίωση εξαφανίζονται για πάντα.
Η ποίηση, όμως, δεν γνωρίζει σύνορα μεταξύ παλιών και νέων ειδών. Ποίηση υπήρχε και πριν τον Αραγκόν και τον Ελυάρ. Ποίηση υπήρχε και πριν από τον Εμπειρίκο. Από τον Όμηρο μέχρι σήμερα το χαρακτηριστικό στοιχείο, που διέπει την ποίηση είναι η ελευθερία της έκφρασης. Ο κάθε ποιητής είναι ελεύθερος να χρησιμοποιεί το είδος, που τον εμπνέει περισσότερο. Κάθε απαξίωση οποιουδήποτε είδους ποίησης βάζει την έμπνευση σε καλούπια.
Τέτοιες σκέψεις μας απασχόλησαν διαβάζοντας την ποιητική συλλογή του Πέτρου Γκολίτση «Η Μνήμη του Χαρτιού». Πρόκειται για ψήγματα υπερρεαλιστικής μορφολογίας με πινελιές κοινωνικού συμβολισμού. Ποίηση λιτή, που κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη χωρίς να τον κουράζει, καθώς όλα τα ποιήματά της συγκεκριμένης συλλογής είναι ολιγόστιχα. Ο ποιητής Πέτρος Γκολίτσης με την οικονομία των λέξεων και την αφαιρετικότητα, που τον διακρίνει καταφέρνει να μας δώσει ένα συνολικό αισθητικό αποτέλεσμα, που μας ξαφνιάζει ευχάριστα: «Το πιο σημαντικό πλέον στους πίνακες / είναι το καρφί / που τους κρατάει στους τοίχους».
Η ποίηση του Πέτρου Γκολίτση δεν είναι στατική. Με τη δύναμη της σκέψης του ο ποιητής μας ταξιδεύει αναζητώντας το δροσερό αεράκι, που θα μας οδηγήσει σε νέους τόπους, άγνωστους και ανεξερεύνητους και θα μας καλέσει να τους γνωρίσουμε μαζί: «Τα καράβια μου δροσίζονται απόψε / και αν συνεχίσει έτσι ο καιρός / θα ανεβούν στο σαλόνι μου / πλάι στο νεροχύτη / θα ταξιδέψουν σε νέο προορισμό».
Σε άλλο σημείο ο ποιητής Πέτρος Γκολίτσης δεν διστάζει να τα βάλει με τον εαυτό του, να τον θέσει ως αντίπαλο, να παίξει μαζί του μια δύσκολη «παρτίδα σκάκι», γνωρίζοντας από πριν την τραγική και μοιραία κατάληξη: «Τον θάνατό μου μελετώ, τον ίδιο τον εαυτό μου / μα μέχρι απʼ το πιόνι να πιαστώ, θα αφανιστώ / ο μόνος μου αντίπαλος εγώ, ο θάνατός μου».
Θα πρέπει, επίσης, να σταθούμε στο πως περιγράφει ο ποιητής τη φθορά του χρόνου, και τη ματαιότητα χωρίς να απαξιώνει τη δημιουργία: «Το μόνο που ακούγεται η φθορά / που συνεχώς ανανεώνεται.»
Κλείνοντας, θα θέλαμε να συγχαρούμε τον ποιητή Πέτρο Γκολίτση για τη κομψή ποιητική του συλλογή «Η Μνήμη του χαρτιού» προσδοκώντας να συνεχίσει: «το αδιάκοπο πλέξιμο» να «γεννάει στίχους».
Θεοχάρης Παπαδόπουλος
27-04-2012
