Σπαρακτικός ο Ν. Βουτυρόπουλος όταν μας λέει “οι φίλοι μου πέτρινοι/ψίθυροι μου χαϊδεύουν/το πρόσωπο ριγμένο/σ’ ένα δοχείο από στιγμές/που κατάπιε ο χρόνος”, και τρυφερός διατηρώντας την απόσταση της γνώσης και της επίγνωσης, προσπαθώντας να υπερβεί την τραγική μας μοίρα βρίσκοντας συμμετρίες και καθαρότητα στα παιδικά του βότσαλα: “όμως δες πως κοιμάται το πράσινο των λόφων/γύρω απ’ αυτή τη τρυφερή μουσική/των μάταιων ορισμών των πραγμάτων/καθώς πασχίζω να θυμηθώ/τα βότσαλα που διάλεγα μικρός”. Βέβαια “ασύλληπτος παραμένει ο κόπος/να λογαριάζεις τη νεκρότητα/ δες τώρα αυτό το λευκό των λέξεων/την ανταύγεια της σιωπής/όσο το αλφάβητο θρηνεί/και στα χέρια σβήνουν οι στίχοι”. Εξ’ αρχής γνωρίζει το μάταιο της δημιουργικής προσπάθειας του ανθρώπου και της καταγραφής των αποχρώσεων και των δυνατών σχέσεων, και έτσι καταλήγει να προτάσσει την ανθρώπινη σχέση, τον φίλο που προτιμά από το έργο.
Ο Νίκος Βουτυρόπουλος έχει επίσης εκδώσει δύο βιβλία, το «Φεγγάρι πίσω από ψέματα» και τις «Εκμυστηρεύσεις» (εκδ. Οδός Πανός).
Ένας άνθρωπος που κορδέλες λευκές τυλίγουν την κάθε του κίνηση και που έγινε κισσός να αγκαλιάζει τα ερείπια, σίγουρα γνωρίζει πως είναι ποιητής και μάλιστα δυνατός. Οι λέξεις του φυσικά και δεν καταντούν δυσνόητα σύμβολα σε ταινία λευκή, μα ορθώνουν έναν τόπο χωρίς σκιές, όπου κυριαρχούν το γέλιο και ο πόνος στην καθαρότητα τους, σε μια βουβή εκδοχή ίσως που παριστάνει τον Σαρλό παιδί.
Δομεί ένα δικό του τόπο, έχει κυρίαρχα σύμβολα και θέματα που τον απασχολούν (παιδική ηλικία, η αποστροφή του ανθρώπου στον πόνο, η τάση του να προσαρμόζει τη ζωή πάνω του, με διάθεση νιτσεϊκή θα έλεγα, επιστρέφοντας «αιώνια» στην παιδική και εφηβική ηλικία, στους έρωτες).
Εμφανίζεται ωστόσο στο «Φεγγάρι πίσω από ψέματα» κυρίως, η αποσπασματικότητα και οι διαφορετικές περίοδοι των συλλήψεων και των εκτελέσεων των ποιημάτων του, καθώς και ένας σεβασμός –ίσως- στην πρώτη μορφή (προσωπικά είμαι υπέρ του συνεχούς δουλέματος αν είναι δυνατόν). Έτσι, θα μπορούσα να παρατηρήσω πως δεν εμφανίζεται ένα ενιαίο ύφος, μια ίσως ενιαία διάθεση, η οποία να δένει τη συλλογή ως σύνολο ή μέχρι και να δένει τα ποιήματα από μόνα τους ως ολότητες που στέκονται διακριτές απ’ την αρχή μέχρι το τέλος.
Οι «εκμυστηρεύσεις» ρέουν αλλιώτικα, «πιο» άρτια, συμπληρώνοντας τις προθέσεις του. Η διάθεση είναι πιο στοχαστική και εμφανίζεται μια αλλιώτικη απόσταση απ’ τα πράγματα.
Περιμένουμε την τρίτη του ποιητική συλλογή.
