Πραγματικά ενδιαφέροντα τα ποιήματα του Γιώργου Καρτάκη (βλ. http://www.poiein.gr/archives/9737/index.html). Συνδυάζουν την τραγική αίσθηση με την οργή, διατηρώντας μια απόσταση από το υποκείμενο που εμφανίζεται να πάσχει τόσο από κοινωνικά όσο και υπαρξιακά αίτια. Ο λόγος ρέει ιδιόρρυθμα θυμίζοντας τη χοντρή μαύρη γραμμή-πινελιά του George Rouault.
Η αποσπασματικότητα του λόγου, η κάπως διακεκομμένη ροή του προσθέτει. Ο πόνος εμφανίζεται γνήσιος. Ανοίγει διαστακτικά η “ψυχή” μα αποφασιστικά και αμετάκλητα καταθέτει. Αλλού σβήνει τον θάνατο με έρωτα μα επανέρχεται πάλι πονώντας μετέωρος στον εαυτό.
Με χαρά διαβάζω και το σχόλιο του Γιώργου Πρίμπα πως ο ποιητής Γιώργος Καρτάκης “βιώνει το θάνατο και τον έρωτα πολύ έντονα κι έχει την ικανότητα να μεταφέρει τις εμπειρίες στο χαρτί[...]” και με συγκινεί η εμμονή του να διαβάζει και να ξαναδιαβάζει τα ποιήματα.
Δυστυχώς δεν υπάρχουν πίνακες του Γ. Καρτάκη στο διαδίκτυο. Θα επιθυμούσα πραγματικά να δω.
H Guernica του Picasso δεν προσθέτει στα ποιήματα, αφαιρεί θα έλεγα.
Εξαιρετική ανάρτηση. Δυο τρια ποιήματα ακόμη θα συμπλήρωναν μια πρώτη εικόνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου